ترکیبات زیست محیطی در باغها - جغرافیایی ، آب و هوایی و سایر موارد

2024 نویسنده: Sebastian Paterson | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-16 13:49

پیروی از طبیعت

به ترکیبات باغی که شباهت مورد نیاز گیاه برای شرایط رشد را در نظر می گیرند اکولوژیکی می گویند. هر گیاه دارای ویژگی های اکولوژیکی خاص خود است: نیاز به نور ، رطوبت خاک و هوا ، ترکیب مکانیکی ، ارزش غذایی و اسیدیته خاک.

یک ترکیب باغبانی زیست محیطی با در نظر گرفتن این ویژگی ها تهیه شده است. البته در هر باغی ، صرف نظر از سبک و اصول برنامه ریزی آن ، باید شرایط زیست محیطی گیاهان در نظر گرفته شود. لوکس ترین ترکیب ساخته شده بدون دانش از اکولوژی گیاهان در طی چندین فصل از هم پاشیده می شود (که معمولاً نتیجه کار طراحان منظره ای است که آموزش مقدماتی محیطی را ندیده اند).

اما تفاوت اصلی بین ترکیب زیست محیطی و سایر موارد ، یک تراز بندی واضح با توجه به اهمیت عوامل موجود در نظم است: بوم شناسی - سبک فناوری کشاورزی. یعنی اگر گل رز در سایه ضخیم در باغ شکوفا نشود ، اما در معماری ترکیب زیبا به نظر برسد ، در صورت تسلط سبک ، می توان آن را در این مکان و در یک ترکیب زیست محیطی رها کرد ، پیوند به یک منطقه با نور بیشتر مورد نیاز است.

بنابراین ، یکی از ویژگی های مهم ترکیب باغ اکولوژیکی عبور مطمئن از تمام مراحل فنولوژیکی توسط همه گیاهان است - گلدهی ، باردهی ، خواب و مراحل زندگی - رشد ، تکامل ، تولید مثل ، انقراض. یک نمونه کلاسیک از چنین ترکیبی ترکیبی از گونه های جنگل های سایه دار است - کلفتو ، سرخس ، کوپنا ، استیلبه ، ترجیح دادن خاک مرطوب و تحمل بافت سنگین خاک. این گونه ترکیبات معمولاً به خودی خود اضافه می شوند اگر مکان سایت مالک را قبل از انتخاب قرار دهد: قطع جنگل اطراف ، خانه را جابجا کنید یا هنوز سعی کنید باغ را به چیز خاصی تبدیل کنید. یک ویژگی دلپذیر از چنین ترکیباتی این است که گیاهان کاشته شده در یک بستر گل وارد تعاملات طبیعی زیست محیطی می شوند ، یک آنالوگ از یک اکوسیستم طبیعی تشکیل می شود ، که مستعد نگهداری از خود است ،و در آینده ، مراقبت از ترکیب حاصل ، دردسر زیادی برای شما ایجاد نخواهد کرد.

ترکیبات زیست محیطی واقعی را باید در نظر گرفت که در آن گیاهان یک اکوتوپ (استپ ها ، کوهپایه ها ، چمنزارهای آلپی ، جنگل های پهن برگ ، صنوبر ، درختان بلوط و غیره) جمع آوری می شوند ، که با طیف خاصی از شرایط رشد مشخص می شوند. انواع ترکیبات ذکر شده در بالا بر اساس ویژگی های طبیعی گیاهان است و بیشتر به شرایط رشد طبیعی نزدیک است.

یک نوع ترکیب زیست محیطی جغرافیایی است. این می تواند به عنوان مثال ، قطعه ای از یک نخلستان بلوط با درختان فندق و افرا تاتار در میان چنگالهای چمن بلوط - آبریزش ، شقایق ، جنگل ، سم ، کوپیر ، زلانچوک ، یا یک قطعه جنگل در دامنه های قفقاز با گل صد تومانی وحشی و توت سیاه زیر سایبان نارونها که با لیانای خاردار درهم آمیخته است … با این حال ، در بیشتر موارد ، تخیل نویسنده توسط شرایط آب و هوایی محدود می شود و در منطقه میانی (و حتی بیشتر از آن در شمال) انتخاب ترکیب های جغرافیایی اندک خواهد بود. بنابراین ، ساخت ترکیب زیست محیطی ، ترکیب گیاهان از مناطق مختلف جغرافیایی ، اما زیستگاه های مشابه ، آسان تر است.

هنگام ایجاد یک ترکیب زیست محیطی ، مهم است که به سمت مخالف نروید ، بطور تصادفی کاشت گیاهان را پراکنده کنید به این امید که همه موارد غیر ضروری توسط خود دور ریخته شوند و ترکیب تشکیل شود. به یاد داشته باشید که برای میلیون ها سال طبیعت موفق ترین ترکیبات گیاهان را در جوامع انتخاب کرده است ، و بقیه را بطور بیرحمانه از بین می برد ، به همین دلیل چشم انداز طبیعی بسیار زیبا است. شما زمان زیادی برای شکل گیری باغ به خودی خود ندارید ، بنابراین از طبیعت بیاموزید. در غیر این صورت ، ممکن است گونه هایی به طور هماهنگ و به دلایل دیگر ترکیب شوند ، اما از نظر زیست محیطی ناسازگار باشد ، یا برعکس ، زیبایی ترکیبات فردی فدای نیازهای زیست محیطی خواهد شد.

ترکیبات اکولوژیکی گیاهان باغی در ترکیب با گیاهان وحشی اخیراً به ویژه محبوب شده اند. به عنوان نمونه ای از چنین ترکیبی ، می توانید یک چمنزار آلپی ، یا یک باغ صخره ای در نظر بگیرید. برای شروع ، بیایید اصطلاحات را روشن کنیم و اصول طراحی منظره ای را که چنین ترکیبی بر اساس آن ساخته شده ، شرح دهیم. غالباً ، "باغ صخره ای" به معنی انبوهی از سنگها با باورنکردنی ترین گیاهان است. در حقیقت ، سنگهای سنگی بیشتر در باغ های ما وجود دارد - ترکیبات سنگی بر اساس ترکیبی از گیاهان و سنگ. در صنایع سنگسار ، اکثر انواع پوشش زینتی زمین و گیاهان کم رشد ، بدون در نظر گرفتن منشا آنها ، مورد استفاده قرار می گیرند. از نظر ترکیبی ، استفاده از تخته سنگ و سایر سنگهای گرد در سنگ آهن ها مجاز است.

باغ صخره ای ، برخلاف موشک اندازها ، کپی از اکوتوپ علفزارهای کوهستانی است. یک چمنزار آلپی در بالای کمربند چمنزارهای سابپالین ایجاد می شود. چمنزارهای سابپالین شبیه دشت ها هستند ، گیاهان آنها به 50-60 سانتی متر می رسد ، گیاهان چند ساله گیاهان دوستدار رطوبت وجود دارد. این چمنزارها به غلات ، حبه ها و گیاهان تقسیم می شوند. اتفاقاً ، در این چمنزارها است که دامها به طور عمده چرا می شوند و در دامهای آلپ به هیچ وجه (چرا که این دقیقاً همان چیزی است که آنها در تبلیغات معروف می گویند). برای خود مقایسه کنید: در چمنزارهای آلپ یک پایه چمن کم (10-15 سانتی متر) وجود دارد ، ترکیب گونه های چمن ها از تنوع کمتری برخوردار است و علاوه بر این ، سنگها به طور گسترده ای پراکنده هستند. در اینجا ، یک گاو شیر زیادی کار نمی کند ، فقط تصور کنید که یک گاو از چشم انداز یک سرسره کوهستانی بالا می رود! فقط بزها و گوسفندان کوهنوردی خوبی می توان در چمنزار آلپ یافت.

بنابراین ، بیایید ویژگی های اصلی یک علفزار آلپی را در نظر بگیریم. آفتاب درخشان ، هوای مرطوب ، خاك حاصلخیز و زهكشی شده بهمراه مخلوط سنگ و نسبتاً كوتاه ، حتی در كوههای جنوبی ، فصل رشد ترکیب پوشش گیاهی را تعیین كرد. چمنزارهای آلپ تحت سلطه گیاهان چند ساله ، کوسن و رزت قرار دارند ؛ تکه های چمن زراعی و "فرش" های آلپ (ماتا) با سلطه دو لپه ای نیز کاملاً رایج است.

چمنزارهای علفزارهای آلپی با گلهای بزرگ با رنگ روشن متمایز می شوند ، در این میان گل های زرد و نارنجی (گل سرخ ، گل مینا ، كافی و خشخاش) و همچنین قرمز و صورتی (انواع پیازچه ، شمعدانی و ساكسیفر) غالب است. جنبه آبی-آبی توسط گیاهان جگر ، جنتین ها و فراموش شدگان داده می شود ، بنفشه ها ، آسترهای آلپ و گلبرگ های کوچک رنگ بنفش ایجاد می کنند.

چمن های آلپ در برابر سرما مقاوم هستند ، اما نمی توانند رطوبت راکد خاک و خشکسالی را تحمل کنند. این امر باید همراه با نیاز زیاد علفها به ترکیب خاک در نظر گرفته شود ، بنابراین محل ترکیب آلپ باید در یک مکان حاصلخیز با زهکشی مناسب اختصاص یابد. برای مقایسه: سنگ انبارهای دارای سنگ سنگ معمولاً در قطعات "زباله" تشکیل می شوند ، جایی که سایر گیاهان کشت شده به سادگی ریشه نمی دهند. به طور سنتی ، باغ های صخره ای در نزدیکی خانه واقع شده اند ، اما همچنین می توان از سرسره کوهستانی برای جداسازی منطقه تفریحی از محصولات باغی استفاده کرد.

ساخت یک باغ صخره ای با تشکیل یک پایه سنگی آغاز می شود. برای این کار ، بهتر است از سنگ آهک (تراورتن ، توف آهکی ، دولومیت) استفاده کنید - آنها برای گیاهان مطلوب ترین هستند زیرا باعث عبور آب و هوا از طریق ایجاد هوادهی و رطوبت سالم می شوند ، در حالی که آنها تحت تأثیر گیاهان به آرامی حل می شوند و ترکیب خاک را نرمال کنید. بنابراین ، در شرایط طبیعی کوه ، بیشتر گیاهان آلپ رشد می کنند ، خاک خنثی یا کمی قلیایی را ترجیح می دهند ، آنها روی سنگ آهک رشد می کنند. همچنین ، سنگ آهک یک سنگ گرم است. ماسه سنگها مانند سنگهای آهکی سنگهای قابل تنفسی هستند اما از سنگ آهک دوام بیشتری دارند. آنها همچنین برای زندگی گیاهان مفید هستند ، به ویژه آنهایی که حاوی آهک هستند. استفاده از قطعات بزرگ ماسه سنگ پوشیده شده با خزه در ترکیب ،به کل ساختار یک نگاه تاریخی می بخشد. گرانیت از دوام بیشتری برخوردار است ، که باعث می شود آن در ساخت ضروری باشد. با این حال ، گرانیت یک سنگ سرد است ، که برای مخروطیان و برخی از گونه های هدر مناسب است ، که سبک کاملاً متفاوتی از ترکیب را حکم می کند.

قبل از سنگ ریزی ، زهکشی از لایه آوار مرتب می شود. ضخامت لایه زهکشی باید حداقل 15 سانتی متر باشد یک لایه (30-40 سانتی متر ضخامت) از خاک سست غنی از هوموس (تا 10٪) بر روی زهکشی ریخته می شود. سپس سنگ گذاشته می شود و آنها را در زمین فرو می برد تا به طور طبیعی روی سطح بیایند. گیاهان مختلفی متناسب با محلول ترکیبی بین سنگها در خاک کاشته می شوند.

به طور معمول ، یک باغ صخره ای دارای مرکز مشخصی از ترکیب است - معمولاً این یک سنگ عظیم است که نمادی از یک قله کوه است. یک راه حل ترکیبی کاملاً اصلی قرار دادن در مرکز ، نزدیک قله ، گروهی از گیاهان از یک تیره ، اما از گونه ها و گونه های مختلف است ، و هنگامی که به حاشیه می روید ، تکه های سایر گونه ها ظاهر می شوند و بزرگ می شوند ، به صورت گروهی طبق اصل اکولوژیکی فراموش نکنید که حتی یک سرسره کوهستانی که فقط نیم متر بالا می رود از عناصر برجسته است و دامنه های شمالی و جنوبی خاص خود را دارد ، به این معنی که گیاهان باید در آنها متفاوت باشند. به عنوان مثال ، مرکز ترکیب می تواند گلبرگهای کوچک زرد ، نارنجی و بنفش باشد ، نه تنها در رنگ گل ها ، بلکه در اندازه و ارتفاع آنها نیز متفاوت باشد. شیب جنوبی را می توان برای غلات ، ساکسیفراژ و پیاز اختصاص داد و قسمت شمالی را می توان با دکمه های تزئینی و شمعدانی ها اشغال کرد. بنفشه ،خشخاش ، آستر ، جنتین و شاه بلوط به همان اندازه از غرب و شرق به هر دو قسمت ترکیب سرازیر می شوند.

یک نوع جالب جغرافیایی از چمنزارهای آلپی تپه آلتایی خواهد بود: کوه سیاه کوه آلپ با سنبلچه های سیاه ، گلهای آبی آبی ، ریشه مارال (لوزا) با گل آذین صورتی بنفش ، گلهای سفید و زرد از چمن کبک و Rhodiola rosea ، انواع خشخاش و حتی ردودندرون دائوری با گلهای یاس بنفش.

لحظه دشواری که تقریباً هر باغبان هنگام ایجاد سرسره با آن روبرو می شود این است که چه زمانی یک گونه وحشی را بکارید و چه زمانی یک رقم؟ در این حالت ، دو عامل باید در نظر گرفته شود: ویژگی های بیولوژیکی و تزئینی. به عنوان مثال ، ریشه زدن گیاه کوهی آلپاین وحشی بسیار دشوارتر از انواع مخصوص پرورش است ، بنابراین بهتر است از فرم های باغی آنها استفاده کنید. اما پیاز گونه ای ، مانند گل های لاله ای یا گل لاله ، بسیار جلب توجه می کند ، بنابراین ، در صورت عدم وجود وزن ضد ترکیب ، بهتر است یک لاله کم مصرف Bieberstein بکارید ، که جنبه زرد روشن داشته باشد ، اما از آن خارج نمی شود طرح کلی غلات را به طور عمده تزئینی بکارید ، زیرا غلات وحشی در ترکیب باغ در برابر پس زمینه گلهای بزرگ بصری "گم می شوند".

مراقبت از یک چمنزار آلپی پس از اتمام تشکیل آن کاملاً ساده است: در بهار ، پس از آب شدن خاک ، خاک ته نشین شده شل شده و خاک از دست رفته بین سنگ ها اضافه می شود و سنگ ها متراکم یا اصلاح می شوند. تغذیه با کود برای جلوگیری از رشد بیش از حد گیاه توصیه نمی شود ، گاهی اوقات در پاییز می توانید مقدار کمی مواد آلی پوسیده اضافه کنید. در طول فصل ، شل شدن و از بین بردن علف های هرز و همچنین هرس توده های پراکنده غلات انجام می شود. در صورت لزوم گیاهان جدید را جایگزین یا کاشت کنید.

هنگام ایجاد ترکیبات باغ در جهات دیگر ، بر اساس سنت های چند صد ساله هنر باغ ، باید اصولی را که بر اساس آن یک ترکیب باغچه زیست محیطی ساخته می شود ، در نظر گرفت.